Afscheid....

Woensdagavond hebben we al een beetje afscheid genomen van Leonard en Phoebe. Dat wilden ze graag, omdat er donderdag gasten mee eten en het al druk genoeg is... Het was echt een beetje officieel momentje en we kregen zelfs nog een heel leuk afscheidscadeau, wat een verrassing!
Donderdag gaan we al vroeg naar school, want die stopt vandaag vroeg omdat het de laatste dag voor de "vakantie" is en wij hebben nog wel wat plannen met groep 1 en 2.
We beginnen met groep 2: handjes omtrekken die ze inkleuren en beplakken, waarna wij ze uitknippen en op een groot vel plakken, net zoals bij groep 3.
Bij groep 1 doen we de handjes met vingerverf. Iets heel nieuws voor de kids en sommigen vinden het best wel eng... Het resultaat is erg leuk en als daarna teacher Esther "per ongeluk" wat verf in haar haren smeert en ik mijn neus oranje maak, waarna Yvon mijn gezicht nog verder beschildert, is het helemaal feest... Al lopen sommige kleintjes toch wel huilend weg als ik te dicht in de buurt kom...
Dan is er een officieel moment, waarbij Yvon en ik ook geacht worden aanwezig te zijn. De ouders worden toegesproken door Leonard, wij moeten onszelf even voorstellen en de beste kinderen van de klas worden "getoond".
Daarna is voor ons het echte afscheid nemen van de kids. We hebben een klein pakketje met wat snoepjes, stickertjes en een vouwspelletje voor ze gemaakt en gelukkig maken ze het ons erg makkelijk, want ze hebben eigenlijk alleen maar ook voor dat zakje...
We zeggen ook Newton en Menasseh gedag en lopen dan met Esther richting huis. Daar nemen we ook afscheid van haar... In korte tijd zijn deze mensen toch wel heel "eigen" geworden, dus valt het allemaal niet mee...
Dan wacht ons nog Mbuyu Beach, ons toevluchtsoord na de werkdagen. We zwemmen nog even en dan is het ook daar gedag zeggen. Gelukkig hebben we e-mail, we hebben een hele lijst adressen, zodat we contact kunnen houden...

Ons afscheidsmaal thuis bestaat uit chapati, heerlijk, met bruine bonen schotel, heerlijk, maar niet zo handig met zo'n reis in het vooruitzicht...!
Dan is het koffers in de auto (wat nog niet zo makkelijk gaat) en gaan we echt weg.... Raar gevoel, want je weet niet of je er ooit weer komt.

We worden afgezet bij het doingoood-house, waar we nog een paar uurtjes kunnen slapen. Alleen Ton is daar nog, dus we drinken en praten samen nog wat en gaan dan toch maar even liggen...